Την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες… και την τέχνη εξίσου!

Αναρτήθηκε στις 25 Μαρ, 2023 σε Blog, Ανακοινώσεις, Η τέχνη μέσα μας

Ανάμεσα σε πειράγματα και γέλια, με πινέλα και με χρώματα μια παρέα παιδιών έδωσε ζωή στην ιδέα και την έμπνευση δύο κοριτσιών που θελήσανε να αφήσουν στο σχολείο μας τη δική τους αίσθηση του όμορφου. Η Νικολέτα Παρτάλη και η Άρτεμις Παστιάδου είναι δυο κορίτσια που χαμογελούν γενναιόδωρα στα παιδιά της παρέας τους αλλά και στη ζωή. Το χαμόγελο και τη ματιά τους αποτύπωσαν στα έργα τους. Η Άρτεμις γέμισε το άχρωμο κενό με πλαίσια πολύχρωμων γεωμετρικών σχημάτων, για να μεταδώσει τη δική της αισιοδοξία στον χώρο του σχολείου και στην ψυχή μας. Η Νικολέτα ενέγραψε στο μαθητικό δυναμικό του σχολείου μας τον Alfonso, έναν τύπο που του αρέσει να φωτογραφίζει τους άλλους γύρω του, όπως και η ίδια η Νικολέτα που αποτυπώνει τους ανθρώπους «να κάνουν αυτό που τους κάνει ανθρώπους».

Εμείς θα πούμε πως, όταν κάναμε αυτή τη στήλη στον ιστοχώρο μας, «Η τέχνη μέσα μας», δεν είχαμε υπολογίσει πόση πραγματικά τέχνη είχαμε μέσα μας, πόσα παιδιά έχουν τόση ευαισθησία και δημιουργική πνοή, ικανή να εκραγεί σε πολλά πολλά όμορφα έργα! Και έπονται κι άλλα! Για κάθε πινελιά, για κάθε βλέμμα, για κάθε λέξη αυτών των παιδιών ευχαριστούμε από την ψυχή μας!

Η Άρτεμις και η Νικολέτα μας παραχώρησαν συνέντευξη:

Έχουμε μαζί μας τη Νικολέτα  Παρτάλη και την Άρτεμι Παστιάδου, τα δύο κορίτσια που κόσμησαν το σχολείο μας με τις δημιουργίες τους.

Άρτεμις και Νικολέτα Γεια σας.

Α.Α.: Έχουμε δύο ζωγραφικά έργα και δύο τελείως διαφορετικές τεχνοτροπίες. Αυτό που θα ήθελα να σας ζητήσω είναι να περιγράψετε πρώτα αυτά τα έργα και μας πείτε τι εκφράζουν οι συγκεκριμένες επιλογές  τεχνοτροπιών.

Νικολέτα: Να ξεκινήσω εγώ; Ωραία! Είμαι η Νικολέτα Παρτάλη και το δικό μου κομμάτι έγινε σε συνεργασία με τον Χρήστο, μαζί με τον οποίον δουλέψαμε για να δημιουργήσουμε κάτι που εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να εκφραστούν οι νέοι, και πιο συγκεκριμένα οι έφηβοι στο σχολείο μας. Πολλοί από αυτούς τους αρέσει να κάνουν φωτογράφιση, οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα παιδί που βγάζει φωτογραφία τους μαθητές που ανεβαίνουν τις σκάλες καθώς πηγαίνουν για το μάθημα. Διαλέξαμε αυτό το σημείο, επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να το βλέπουμε καθημερινά σε σχέση με κάποιο άλλο σημείο του σχολείου και ο λόγος που κάναμε να μοιάζει με κανονικό άνθρωπο αντί να είναι σε στυλ cartoon είναι για να μοιάζει με τους μαθητές και να νιώσουμε μια σύνδεση με τη ζωγραφιά περισσότερο. Και να τους αρέσει περισσότερο έτσι όπως φαίνεται αληθινό.

Α.Α.: Τι φοράει ο μαθητής που ζωγραφίσατε;

Νικολέτα: Ο μαθητής φοράει μια άσπρη μπλούζα κοντομάνικη και ένα σκούρο τζιν με μια ζώνη και κόκκινα παπούτσια. Είναι μια απλή φορεσιά, την οποία μπορούμε σίγουρα να δούμε να φοράει ένας μαθητής μια καθημερινή μέρα στο σχολείο. Είμαι αρκετά σίγουρη ότι έχω δει άτομα στους διαδρόμους να φοράνε ακριβώς τα ίδια ρούχα.

Α.Α.: Εσύ ζωγράφιζες και εξακολουθείς να ζωγραφίζεις τέτοιους τύπους νέων, ε;. Τι νιώθεις, ότι αποτυπώνεις μια πραγματικότητα που βιώνεις τώρα; Ποιες άλλες φιγούρες έχεις στο ζωγραφικό σου ρεπερτόριο;

Νικολέτα: Κάνω διάφορες μορφές, εφήβους να χορεύουν με διάφορες πόζες, μπορώ να κάνω και ενήλικες και διάφορες ηλικίες ανθρώπων που να κάνουν  πράγματα, για παράδειγμα να δουλεύει ένας ενήλικας στη δουλειά του αν είναι εργάτης, ή κάποιον χορευτή ή κάποιον που να παίζει με τον σκύλο του ή τη μπάλα. Ανάλογα με την ηλικία αντιστοιχεί και μια δραστηριότητα στον κάθε χαρακτήρα.

Α.Α.: Άρα ο ζωγραφικός σου φακός συλλαμβάνει τους ανθρώπους την ώρα που ασχολούνται με αυτό που τους κάνει…

Νικολέτα: … αυτό που τους κάνει ανθρώπους και είναι πραγματικά ενδιαφέρον.

Α.Α.: Πάρα πολύ ωραίο, πάρα πολύ ωραίο! Άρτεμι;

Άρτεμις: Εγώ επέλεξα να ζωγραφίσω αυτά τα μοτίβα σαν σε τούβλα με μια μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και ποικίλους συνδυασμούς, γιατί έτσι πιστεύω ότι δίνω μια ωραία, χαρούμενη ατμόσφαιρα στο σχολείο που σπάει τη μονοτονία. Από μικρή μου άρεζε να ζωγραφίζω μοτίβα, γεωμετρικά σχήματα σε διάφορα σημεία, σε χαρτιά πιο πολύ, είναι η πρώτη φορά που ζωγράφισα σε τοίχο. Και μου άρεσε η εμπειρία! Φαίνεται ωραία!

Α.Α.: Γιατί γεωμετρικά σχήματα και γιατί με πάρα πολλά χρώματα; Πώς αισθάνεσαι εσύ γι αυτά;

Άρτεμις: Τα έχω συνηθίσει έτσι από μικρή. Πάντα μου τραβούσαν το ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που τα επέλεξα. Δεν είναι κάτι που το ελέγχω, είναι αυθόρμητο.

 Α.Α.: Είναι ένα γέμισμα του κενού με χρώματα και με σχήματα. Είσαι τέτοια ως άνθρωπος; «Χρωματιστή»;

Άρτεμις: Ναι, ναι! Μου αρέσουν γενικώς τα χρώματα στη ζωή. Νιώθω ότι δίνουν μια χαρούμενη ατμόσφαιρα.

Α.Α.: Άρα με αυτά εκφράζεις και τον εαυτό σου.

Άρτεμις: Ναι αυτό είναι. Εκφράζει τον εαυτό μου απλά αυτό το είδος τέχνης, αυτά τα μοτίβα, δεν είναι κάποιος άλλος συγκεκριμένος λόγος που με ώθησε να τα ζωγραφίσω.

Α.Α.: Ωραία, Ωραία! Κορίτσια, πώς νιώσατε όταν συζητήσαμε αυτό το θέμα, να ζωγραφίσετε δηλαδή κάτι για το σχολείο;

Άρτεμις:  Μεγάλη μας χαρά να προσθέσουμε χαρά και μια νότα τέχνης στο σχολείο.

Νικολέτα: Να αφήσουμε κι εμείς ένα σημάδι του εαυτού μας στους τοίχους του σχολείου, να παραμείνουν για  τα επόμενα χρόνια και να βλέπουν τα έργα μας οι επόμενες γενιές. Αυτό είναι πολύ όμορφο!

Α.Α.: Ωραία! Τι θα μας πείτε για τους συνεργάτες σας;

Νικολέτα:: Α, μας βοήθησαν πάρα πολύ. Εμένα στο έργο που κάναμε στις σκάλες βοήθησε ο Χρήστος ο Πραντσίδης, η Κατερίνα Μανικατζή και ο Αντώνης Κωνσταντίνου. Ο Αντώνης έκανε πολύ καλή δουλειά με τα χρώματα, με το να προσέξει ποιο φαίνεται πιο καλό στον τοίχο και βοήθησε και στις σκιές. Έκανε φανταστική δουλειά ο Αντώνης, κατά τη γνώμη μου. Η Κατερίνα βοήθησε πολύ στις λεπτομέρειες και στις γωνίες και ειδικά στο ύψος. Η Κατερίνα είναι πιο ψηλή από εμένα, εγώ δεν έφτανα καλά εκεί, στο κεφάλι της φιγούρας που ζωγραφίσαμε. Αυτό που δεν είπα είναι ότι το αγόρι που ζωγράφισα λέγεται Αλφόνσο. Δεν το αναφέραμε, είναι πολύ ωραίο όνομα που σκέφτηκε η Άρτεμις. Ο Χρήστος βοήθησε στο σκίτσο, στο να μετρήσουμε τις διαστάσεις και να μεταφέρουμε τη ζωγραφιά από το τετράδιο στον τοίχο και ήταν πολύ καλός, βοήθησε με τα χρώματα και έκανε παρατηρήσεις για πώς φαίνεται καλύτερο από μακριά.

Α.Α.: Ο Παναγιώτης τι έκανε;

Άρτεμις:  Ο Παναγιώτης βοήθησε εμένα, ήταν πολύ σημαντική η δουλειά του. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη Τσουκαλά με τους ωραίους χρωματικούς συνδυασμούς του. Τις γωνίες καλές τις έκανε, καλά σχεδίασε. Με βοήθησε. Και τα άλλα τα παιδιά με βοήθησαν, η Σταματία η Σουρουπίδου και η Αφροδίτη Σεληθωμά. Και άλλα δύο κορίτσια ήρθαν μια μέρα και με βοήθησαν, η Ευαγγελία Στούμπου και η Αγγελική Παπαδοπούλου.  

Α.Α.: Ποιες ώρες ζωγραφίζατε;

Νικολέτα: Όταν είχαμε εξάωρο βόλευε, όταν είχαμε τελευταία ώρα γυμναστική και παίρναμε άδεια την ώρα της γυμναστικής και καθόμασταν μέχρι το εφτάωρο, άντε και καμιά μισή ώρα παραπάνω, για να τελειώσουμε.

Α.Α.: Δεν είναι όμως ωραίο ότι εκτός από τα παιδιά με τα οποία ξέρατε ότι μπορείτε να συνεργαστείτε και υπολογίζατε στη βοήθειά τους, ήρθαν και άλλα άτομα, έτσι μαζεύτηκαν σαν μέλισσες;

Άρτεμις:  Ναι, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία! 

Α.Α.: Θα έρχεστε στο σχολείο, θα έρχεστε να βλέπετε τα έργα σας;

 Νικολέτα: Εγώ ενθουσιάζομαι. Πιστεύω ότι, αν έχω ελεύθερο χρόνο, θα έρχομαι να δω ποιοι καθηγητές είναι εδώ, να τους ρωτήσω πώς είναι, πώς φαίνεται το έργο μας στα καινούρια παιδιά που θα έρθουν. Θα ρωτάω και την αδελφή μου, η οποία θα έρθει σε δύο χρόνια στο λύκειο πώς θα της φαίνεται, αν έχει κρατήσει το σχέδιο, πώς θα φέρονται τα παιδιά στο παιδί στον τοίχο. Να δω αν θα τους αρέσει. Αν έχει προκύψει κάποιο άλλο παιδί που του άρεσε και θέλησε να κάνει και αυτός στον τοίχο δικό του έργο.

Άρτεμις:  Ναι, λογικά αυτές οι ζωγραφιές που κάναμε εμείς θα παρακινήσουν και άλλα παιδιά να πάρουν την απόφαση να ζωγραφίσουν και αυτά.

Α.Α.: Ναι, ήδη μια ομάδα ετοιμάζεται να ζωγραφίσει στις κερκίδες, κι αν θέλετε να βοηθήσετε. Θα γίνει ένα μεγάλο έργο στις κερκίδες.

Νικολέτα: Γιατί κι εμείς, ο λόγος που θελήσαμε να προσφέρουμε να κάνουμε κάτι στον τοίχο ήταν επειδή είδαμε άλλο κομμάτι στον τοίχο και παρακινηθήκαμε να κάνουμε και εμείς το δικό μας έργο, να το προσθέσουμε. Αν δεν υπήρχανε τα περιστέρια στον πάνω όροφο, νομίζω ότι δεν θα το σκεφτόμασταν να κάνουμε το δικό μας έργο. Με τον ίδιο τρόπο ευχόμαστε να παρακινήσουμε και τους επόμενους!

Α.Α.: Άρτεμι και Νικολέτα, σας ευχαριστούμε πολύ!