Η «κουκουβάγια» του Γ. Θεοδωρίδη ως ένα «ακρόπρωρο» του σχολείου μας: τα παιδιά έχουν τον λόγο!

Αναρτήθηκε στις 2 Απρ, 2022 σε Blog, Η τέχνη μέσα μας

Τι είναι ένα «ακρόπρωρο»; Η ξύλινη διακοσμητική παράσταση που κοσμούσε την πλώρη των πλοίων, το αντιπροσώπευε και αποτελούσε την ταυτότητά του. Θα μπορούσε η Κουκουβάγια που φιλοτέχνησε ο χημικός του σχολείου μας, ο κ. Γιάννης Θεοδωρίδης, να γίνει -στην γραφιστική της εκδοχή- ένα «ακρόπρωρο», ένα έμβλημα του 3^ου ΓΕ.Λ. Ευόσμου;

Με διάθεση να διερευνήσουμε τη γνώμη των κύριων αρμοδίων, των παιδιών, απευθυνθήκαμε στους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄ τάξης με ένα ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο, στο οποίο με πολλή φαντασία και ευαισθησία απάντησαν 23 παιδιά.

 

Ποια είναι άραγε η σχέση της καλλιτεχνικής Κουκουβάγιας του κ. Θεοδωρίδη με μια κουκουβάγια της φύσης;

Σχεδόν όλα τα παιδιά εντόπισαν ως βασική ομοιότητα τα μάτια της κουκουβάγιας, τα οποία χαρακτήρισαν μεγάλα, στρογγυλά και έντονα. Παρατήρησαν ότι και η φυσική και η καλλιτεχνική «κουκουβάγια με τα φωτεινά της μάτια βλέπει αυτά που ο άνθρωπος αδυνατεί να δει στο σκοτάδι», ότι το βλέμμα της είναι «εκφραστικό», ίσως «κάπως βλοσυρό» και σίγουρα «διαπεραστικό», ότι «προκαλεί δέος με τον αινιγματικό της βλέμμα και κάνει αυτόν που τη βλέπει να καταλαμβάνεται από σκέψεις».

Από την άλλη, όλα τα παιδιά παρατήρησαν ότι η κουκουβάγια της φύσης, ένα πουλί της νύχτας, έχει χρώματα γήινα, καφέ, άσπρο, γκρι, ουδέτερα ως προς την έκφραση συναισθημάτων. Θεώρησαν μια σουρεαλιστική απεικόνιση της φυσικής κουκουβάγιας την Κουκουβάγια του κ. Θεοδωρίδη, ο οποίος -κατά τη γνώμη τους- θέλησε να αναδείξει την ομορφιά της αλλά και να εκφράσει τη δική του ψυχή, αποδίδοντάς την με διαφορετική παλέτα χρωμάτων, με έντονα χρώματα, όπως το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο, χωρίς μάλιστα σκιές και φωτοσκιάσεις. Έτσι η Κουκουβάγια μοιάζει πιο ήρεμη, χαρούμενη και φιλική και «δείχνει αισιοδοξία, χαρά, ελπίδα και έμπνευση», είναι μια κουκουβάγια της  φωτεινής ημέρας!

Τα παιδιά απέδωσαν τις διαφορές της Κουκουβάγιας της τέχνης  από την κουκουβάγια της φύσης στην ψυχοσύνθεση, στην ιδιοσυγκρασία και στη φαντασία του καλλιτέχνη. Η ίδια η προσφορά του κ. Θεοδωρίδη προς το σχολείο συνδυάζεται με την πρόθεσή του να δώσει μια καλλιτεχνική αποτύπωση που με τα χρώματά της εκφράζει αισιοδοξία, γαλήνη και γενικότερα ευχάριστα συναισθήματα. Τα παιδιά είδαν στην εικόνα αυτή πως «στη ζωή μας εκτός από τη σοφία, χρειάζεται και η χαρά και η διασκέδαση, το χρώμα που θα την ομορφύνει και θα της δώσει νόημα». Άλλωστε, «οι προσμίξεις διαφορετικών χρωμάτων απεικονίζουν το διαφορετικό χρώμα δέρματος που έχουν οι άνθρωποι, ενώ  οι διαφορετικοί τόνοι κάθε χρώματος αναπαριστούν τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Συνεπώς, το μήνυμα που επιθυμεί ο καλλιτέχνης να περάσει στο κοινό είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας». Ή αλλιώς: «ο καθένας είναι ξεχωριστός και έχει μέσα του τα δικά του χρώματα σαν την κουκουβάγια της τέχνης». Ή αν το καλοσκεφτούμε, τα τόσα πολλά χρώματα που συνδυάζονται στην Κουκουβάγια έχουν στόχο να τονώσουν το αίσθημα της ομαδικότητας και της συνεργασίας.

 

Η Κουκουβάγια της τέχνης γίνεται γραφιστικό σήμα.

Τα παιδιά παρατήρησαν πως «τα γραφιστικά σήματα υπάρχουν παντού γύρω μας και ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους καθημερινά. Εάν σε τέτοιου είδους σήματα χρησιμοποιηθεί ένα έργο τέχνης, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα το παρατηρήσουν και ίσως συζητήσουν και μεταξύ τους γι αυτόν τον πίνακα». Εξάλλου, «με αυτόν τον τρόπο το έργο διαδίδεται και παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο αλλά παράλληλα μπορεί και να ταξιδέψει στις οθόνες περισσότερων ατόμων, αρκεί να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο». Βέβαια, επισημαίνουν ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει η συγκατάθεση του δημιουργού και ίσως η αναφορά του ονόματός του, ενώ δεν πρέπει να αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του έργου.

 

Τι θα λέγατε αν η «κουκουβάγια» γινόταν το «ακρόπρωρο» του σχολείου, έμβλημα και διακριτικό του;

Τα παιδιά βρήκαν «ενδιαφέρουσα», «καλή», «ωραία», «εκπληκτική» ιδέα να γίνει η Κουκουβάγια το σύμβολο του σχολείου μας. Πρωτίστως, γιατί «το πανέμορφο αυτό έργο έγινε με αγάπη και μεράκι από έναν καθηγητή του σχολείου» και «θα ήταν ένα ωραιότερο “ευχαριστώ” προς τον κύριο Θεοδωρίδη και για το δημιούργημα που μας χάρισε αλλά και για το έργο του ως καθηγητή, αφού είναι η τελευταία χρονιά για αυτόν στο σχολείο». Η Κουκουβάγια θεωρείται κατάλληλο έμβλημα για το σχολείο, αφού συμβολίζει τη σοφία και τις γνώσεις που κερδίζουν οι μαθητές και οι μαθήτριες από το σχολείο, ενώ είναι «ενδιαφέρον και συγκινητικό να διατηρούμε τις παραδόσεις μας από τα αρχαία χρόνια», δεδομένου ότι από την αρχαιότητα η κουκουβάγια της Αθηνάς είχε τον ίδιο συμβολισμό. Τέλος, «το να διαθέτει ένα δημόσιο σχολείο γραφιστικό σήμα δεν είναι συχνό φαινόμενο, αν όχι ανύπαρκτο. Αν τελικά το σχολείο υιοθετήσει το σήμα, το σχολείο μας θα αποκτήσει ταυτότητα και χαρακτήρα. Επιπλέον θα δημιουργηθεί ένα κλίμα ομαδικότητας και οι μαθητές και οι μαθήτριες θα αισθάνονται ότι ανήκουν σε ένα σύνολο».

 

Και τι μπορεί να αντιπροσωπεύει η «κουκουβάγια» ως έμβλημα του σχολείου;

Τα περισσότερα παιδιά αναγνώρισαν στην Κουκουβάγια το σύμβολο της σοφίας. Μάλιστα, όχι μόνο έτσι όπως παραδίδεται ως σύμβολο της Αθηνάς από την αρχαιότητα αλλά και ως στοιχείο της σύγχρονης pop fiction κουλτούρας: «Βέβαια, στην πασίγνωστη σειρά φαντασίας “Harry Potter” οι κουκουβάγιες επιδεικνύουν συναισθήματα, όπως η επιζήτηση προσοχής, η ζήλια, η τρυφερότητα  αλλά και η αφοσίωση. Οπότε σε συνδυασμό με τον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο, το σχολείο μας θα ελκύει την ταυτότητά του από την προγενέστερη εποχή αλλά θα παραδίδει στο μέλλον σημαντικά ιδανικά».

Το διαπεραστικό βλέμμα της «κουκουβάγιας», ίσως κάπως αυστηρό, «εμπνέει ένα αίσθημα πειθαρχίας» αλλά ταυτόχρονα «είναι σαν να κοιτάει το άπειρο, το οποίο θα μπορούσε να είναι η γνώση που υπάρχει ακόμα για να μάθουμε», και «ωθεί τους μαθητές να προσπαθήσουν όσο περισσότερο μπορούν να αρπάξουν γνώσεις από παντού». Θυμίζει σίγουρα τον κ. Θεοδωρίδη «όχι από την άποψη του μαθήματος αλλά ως μια φιλική μορφή που με εμπνέει και μου δίνει τη θέληση να συνεχίσω ό,τι κάνω», γράφει ένα παιδί.

Με τα χρώματά της η «κουκουβάγια» εμπνέει αισιοδοξία, ελπίδα, αγάπη, ζωντάνια, δύναμη αλλά και έμπνευση για όμορφα πράγματα που μπορεί ο καθένας και η καθεμία να δημιουργήσει. Άλλωστε, όλοι και όλες έχουν μέσα τους διαφορετικά χρώματα και διαφορετικά όνειρα που αποδίδονται μέσω της συγκεκριμένης Κουκουβάγιας, η οποία «εκφράζει όχι μόνο το αίσθημα της διαφορετικότητας αλλά και της ομαδικότητας, αφού οι πινελιές με τα έντονα χρώματα φαίνονται σαν να έβαλε ο καθένας και η καθεμία τη δική του ξεχωριστή πινελιά».

 

Και πώς θα βαφτίζαμε την «κουκουβάγια» μας;

Στην ονοματοδοσία πλεονάζει φυσικά το όνομα «Σοφία», και το όνομα της αρχαίας θεάς που την έφερε, ελληνιστί «Αθηνά» και λατινιστί «Μινέρβα». Υπήρξε μια ιδέα να ονομαστεί «Ιωάννης» ή «Γιάννης» ο «τυπάκος» αυτός που δημιούργησε ο κ. Γιάννης Θεοδωρίδης. Κάποιες προτάσεις είχαν ξενική έμπνευση: «Ελβίρα» ή «Κέβιν», ενώ δεν έλλειψαν και οι χαριτωμένες προσφωνήσεις «Ζούμπι» ή «Μήτσος» αλλά και οι εξιδανικευμένες «Ζωή» και «Αρετή». Τέλος, κάποιο ρόλο έπαιξε το φως της αισιοδοξίας  ή το φως στο σκοτάδι στα ονόματα Light και Σελήνη. Για να δούμε…