Posts Tagged "Η τέχνη μέσα μας"
Ανθρωπάκια στην κερκίδα
Ονειρεύτηκαν έναν κόσμο φωτεινό με ανθρωπάκια που αγκαλιάζονται, μπουσουλάνε, χαιρετούν, χορεύουν, κάνουν γιόγκα, κατακόρυφο και γέφυρα· έναν κόσμο πολύχρωμο με μοτίβα του νερού και της ανακύκλωσης, με ήλιους και κύματα, λουλούδια και δέντρα. Και τον ζωγράφισαν. Με μολύβια, spray και πινέλα. Από το Μάρτη ως το Μάη, με ήλιο, συννεφιά και βροχή η Ευαγγελία, ο Ανέστης, η Άννα-Μαρία, η Εύη, η Μαρία, η Μαλτίνα, η Θεοδώρα, η Μαργαρίτα ήταν εκεί! Πάντα στην καρδιά μου.
Ευαγγελία Μπάρτζου
ΠερισσότεραΗ «κουκουβάγια» του Γ. Θεοδωρίδη ως ένα «ακρόπρωρο» του σχολείου μας: τα παιδιά έχουν τον λόγο!
Τι είναι ένα «ακρόπρωρο»; Η ξύλινη διακοσμητική παράσταση που κοσμούσε την πλώρη των πλοίων, το αντιπροσώπευε και αποτελούσε την ταυτότητά του. Θα μπορούσε η Κουκουβάγια που φιλοτέχνησε ο χημικός του σχολείου μας, ο κ. Γιάννης Θεοδωρίδης, να γίνει -στην γραφιστική της εκδοχή- ένα «ακρόπρωρο», ένα έμβλημα του 3ου ΓΕ.Λ. Ευόσμου;
Με διάθεση να διερευνήσουμε τη γνώμη των κύριων αρμοδίων, των παιδιών, απευθυνθήκαμε στους μαθητές και τις μαθήτριες της Β΄ τάξης με ένα ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο, στο οποίο με πολλή φαντασία και ευαισθησία απάντησαν 23 παιδιά.
Ποια είναι άραγε η σχέση της καλλιτεχνικής Κουκουβάγιας του κ. Θεοδωρίδη με μια κουκουβάγια της φύσης;
Σχεδόν όλα τα παιδιά εντόπισαν ως βασική ομοιότητα τα μάτια της κουκουβάγιας, τα οποία χαρακτήρισαν μεγάλα, στρογγυλά και έντονα. Παρατήρησαν ότι και η φυσική και η καλλιτεχνική «κουκουβάγια με τα φωτεινά της μάτια βλέπει αυτά που ο άνθρωπος αδυνατεί να δει στο σκοτάδι», ότι το βλέμμα της είναι «εκφραστικό», ίσως «κάπως βλοσυρό» και σίγουρα «διαπεραστικό», ότι «προκαλεί δέος με τον αινιγματικό της βλέμμα και κάνει αυτόν που τη βλέπει να καταλαμβάνεται από σκέψεις».
Από την άλλη, όλα τα παιδιά παρατήρησαν ότι η κουκουβάγια της φύσης, ένα πουλί της νύχτας, έχει χρώματα γήινα, καφέ, άσπρο, γκρι, ουδέτερα ως προς την έκφραση συναισθημάτων. Θεώρησαν μια σουρεαλιστική απεικόνιση της φυσικής κουκουβάγιας την Κουκουβάγια του κ. Θεοδωρίδη, ο οποίος -κατά τη γνώμη τους- θέλησε να αναδείξει την ομορφιά της αλλά και να εκφράσει τη δική του ψυχή, αποδίδοντάς την με διαφορετική παλέτα χρωμάτων, με έντονα χρώματα, όπως το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο, χωρίς μάλιστα σκιές και φωτοσκιάσεις. Έτσι η Κουκουβάγια μοιάζει πιο ήρεμη, χαρούμενη και φιλική και «δείχνει αισιοδοξία, χαρά, ελπίδα και έμπνευση», είναι μια κουκουβάγια της φωτεινής ημέρας!
Τα παιδιά απέδωσαν τις διαφορές της Κουκουβάγιας της τέχνης από την κουκουβάγια της φύσης στην ψυχοσύνθεση, στην ιδιοσυγκρασία και στη φαντασία του καλλιτέχνη. Η ίδια η προσφορά του κ. Θεοδωρίδη προς το σχολείο συνδυάζεται με την πρόθεσή του να δώσει μια καλλιτεχνική αποτύπωση που με τα χρώματά της εκφράζει αισιοδοξία, γαλήνη και γενικότερα ευχάριστα συναισθήματα. Τα παιδιά είδαν στην εικόνα αυτή πως «στη ζωή μας εκτός από τη σοφία, χρειάζεται και η χαρά και η διασκέδαση, το χρώμα που θα την ομορφύνει και θα της δώσει νόημα». Άλλωστε, «οι προσμίξεις διαφορετικών χρωμάτων απεικονίζουν το διαφορετικό χρώμα δέρματος που έχουν οι άνθρωποι, ενώ οι διαφορετικοί τόνοι κάθε χρώματος αναπαριστούν τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου. Συνεπώς, το μήνυμα που επιθυμεί ο καλλιτέχνης να περάσει στο κοινό είναι η αποδοχή της διαφορετικότητας». Ή αλλιώς: «ο καθένας είναι ξεχωριστός και έχει μέσα του τα δικά του χρώματα σαν την κουκουβάγια της τέχνης». Ή αν το καλοσκεφτούμε, τα τόσα πολλά χρώματα που συνδυάζονται στην Κουκουβάγια έχουν στόχο να τονώσουν το αίσθημα της ομαδικότητας και της συνεργασίας.
Η Κουκουβάγια της τέχνης γίνεται γραφιστικό σήμα.
Τα παιδιά παρατήρησαν πως «τα γραφιστικά σήματα υπάρχουν παντού γύρω μας και ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους καθημερινά. Εάν σε τέτοιου είδους σήματα χρησιμοποιηθεί ένα έργο τέχνης, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα το παρατηρήσουν και ίσως συζητήσουν και μεταξύ τους γι αυτόν τον πίνακα». Εξάλλου, «με αυτόν τον τρόπο το έργο διαδίδεται και παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο αλλά παράλληλα μπορεί και να ταξιδέψει στις οθόνες περισσότερων ατόμων, αρκεί να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο». Βέβαια, επισημαίνουν ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει η συγκατάθεση του δημιουργού και ίσως η αναφορά του ονόματός του, ενώ δεν πρέπει να αλλοιώνεται η φυσιογνωμία του έργου.
Τι θα λέγατε αν η «κουκουβάγια» γινόταν το «ακρόπρωρο» του σχολείου, έμβλημα και διακριτικό του;
Τα παιδιά βρήκαν «ενδιαφέρουσα», «καλή», «ωραία», «εκπληκτική» ιδέα να γίνει η Κουκουβάγια το σύμβολο του σχολείου μας. Πρωτίστως, γιατί «το πανέμορφο αυτό έργο έγινε με αγάπη και μεράκι από έναν καθηγητή του σχολείου» και «θα ήταν ένα ωραιότερο “ευχαριστώ” προς τον κύριο Θεοδωρίδη και για το δημιούργημα που μας χάρισε αλλά και για το έργο του ως καθηγητή, αφού είναι η τελευταία χρονιά για αυτόν στο σχολείο». Η Κουκουβάγια θεωρείται κατάλληλο έμβλημα για το σχολείο, αφού συμβολίζει τη σοφία και τις γνώσεις που κερδίζουν οι μαθητές και οι μαθήτριες από το σχολείο, ενώ είναι «ενδιαφέρον και συγκινητικό να διατηρούμε τις παραδόσεις μας από τα αρχαία χρόνια», δεδομένου ότι από την αρχαιότητα η κουκουβάγια της Αθηνάς είχε τον ίδιο συμβολισμό. Τέλος, «το να διαθέτει ένα δημόσιο σχολείο γραφιστικό σήμα δεν είναι συχνό φαινόμενο, αν όχι ανύπαρκτο. Αν τελικά το σχολείο υιοθετήσει το σήμα, το σχολείο μας θα αποκτήσει ταυτότητα και χαρακτήρα. Επιπλέον θα δημιουργηθεί ένα κλίμα ομαδικότητας και οι μαθητές και οι μαθήτριες θα αισθάνονται ότι ανήκουν σε ένα σύνολο».
Και τι μπορεί να αντιπροσωπεύει η «κουκουβάγια» ως έμβλημα του σχολείου;
Τα περισσότερα παιδιά αναγνώρισαν στην Κουκουβάγια το σύμβολο της σοφίας. Μάλιστα, όχι μόνο έτσι όπως παραδίδεται ως σύμβολο της Αθηνάς από την αρχαιότητα αλλά και ως στοιχείο της σύγχρονης pop fiction κουλτούρας: «Βέβαια, στην πασίγνωστη σειρά φαντασίας “Harry Potter” οι κουκουβάγιες επιδεικνύουν συναισθήματα, όπως η επιζήτηση προσοχής, η ζήλια, η τρυφερότητα αλλά και η αφοσίωση. Οπότε σε συνδυασμό με τον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο, το σχολείο μας θα ελκύει την ταυτότητά του από την προγενέστερη εποχή αλλά θα παραδίδει στο μέλλον σημαντικά ιδανικά».
Το διαπεραστικό βλέμμα της «κουκουβάγιας», ίσως κάπως αυστηρό, «εμπνέει ένα αίσθημα πειθαρχίας» αλλά ταυτόχρονα «είναι σαν να κοιτάει το άπειρο, το οποίο θα μπορούσε να είναι η γνώση που υπάρχει ακόμα για να μάθουμε», και «ωθεί τους μαθητές να προσπαθήσουν όσο περισσότερο μπορούν να αρπάξουν γνώσεις από παντού». Θυμίζει σίγουρα τον κ. Θεοδωρίδη «όχι από την άποψη του μαθήματος αλλά ως μια φιλική μορφή που με εμπνέει και μου δίνει τη θέληση να συνεχίσω ό,τι κάνω», γράφει ένα παιδί.
Με τα χρώματά της η «κουκουβάγια» εμπνέει αισιοδοξία, ελπίδα, αγάπη, ζωντάνια, δύναμη αλλά και έμπνευση για όμορφα πράγματα που μπορεί ο καθένας και η καθεμία να δημιουργήσει. Άλλωστε, όλοι και όλες έχουν μέσα τους διαφορετικά χρώματα και διαφορετικά όνειρα που αποδίδονται μέσω της συγκεκριμένης Κουκουβάγιας, η οποία «εκφράζει όχι μόνο το αίσθημα της διαφορετικότητας αλλά και της ομαδικότητας, αφού οι πινελιές με τα έντονα χρώματα φαίνονται σαν να έβαλε ο καθένας και η καθεμία τη δική του ξεχωριστή πινελιά».
Και πώς θα βαφτίζαμε την «κουκουβάγια» μας;
Στην ονοματοδοσία πλεονάζει φυσικά το όνομα «Σοφία», και το όνομα της αρχαίας θεάς που την έφερε, ελληνιστί «Αθηνά» και λατινιστί «Μινέρβα». Υπήρξε μια ιδέα να ονομαστεί «Ιωάννης» ή «Γιάννης» ο «τυπάκος» αυτός που δημιούργησε ο κ. Γιάννης Θεοδωρίδης. Κάποιες προτάσεις είχαν ξενική έμπνευση: «Ελβίρα» ή «Κέβιν», ενώ δεν έλλειψαν και οι χαριτωμένες προσφωνήσεις «Ζούμπι» ή «Μήτσος» αλλά και οι εξιδανικευμένες «Ζωή» και «Αρετή». Τέλος, κάποιο ρόλο έπαιξε το φως της αισιοδοξίας ή το φως στο σκοτάδι στα ονόματα Light και Σελήνη. Για να δούμε…
Περισσότερα
Ένας χημικός-ζωγράφος και μια «κουκουβάγια» έτοιμη να πετάξει…
Συνέντευξη του Γιάννη Θεοδωρίδη στους μαθητές Δημήτρη Κομπόγιαννο και Σάββα Χατζηιωακειμίδη.
Η συνέντευξη με τον κ. Γιάννη Θεοδωρίδη έλαβε χώρα στον εξαιρετικά διακοσμημένο χώρο της βιβλιοθήκης του σχολείου μας, γεγονός που συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός ευχάριστου και εύθυμου κλίματος. Ο κ. Θεοδωρίδης ήταν εξ αρχής πρόθυμος και δεκτικός να μοιραστεί μαζί μας την καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία γενικότερα καθώς και το πλαίσιο γύρω από το οποίο εργάστηκε, και τα συναισθήματά του αναφορικά με τον πίνακα που δώρισε στο σχολείο ειδικότερα.
Δ. Κ. Είμαστε με τον κύριο Γιάννη Θεοδωρίδη και θέλουμε να του πάρουμε μια συνέντευξη σχετικά με τη δημιουργία του, το έργο του, την Κουκουβάγια, το οποίο χάρισε στο 3ο ΓΕ.Λ. Ευόσμου. Θέλετε να μας δείξετε κάποια προηγούμενα έργα σας;
Γ. Θ. Ναι. (Δείχνει έναν από τους τέσσερις πίνακες που έχει φέρει για εμάς)
Σ. Χ. Σχεδιάζετε τους πίνακες στον ελεύθερο χρόνο σας, πέρα από τις ασχολίες σας με το σχολείο; Αποτελεί ενός είδους χόμπι;
Γ. Θ. Ναι, χαλαρώνω με αυτό. Και όταν το τελειώνω, νιώθω μια ικανοποίηση ότι πέτυχα κάποιο στόχο. Και επίσης θεωρώ ότι είναι αξία αυτό που κάνω, δηλαδή ότι η τέχνη είναι κάποια αξία.
Σ. Χ. Αναπτύξατε από νεαρή ηλικία το πάθος για τη ζωγραφική;
Γ. Θ. Από πολύ μικρός, ακόμα και από το δημοτικό. Είχα μια τάση προς τα εκεί. Είχα κάνει, θυμάμαι, τον Διγενή Ακρίτα με μολύβι, τον είχα κάνει πολύ ωραίο. Και η δασκάλα με έβαλε να τον ξαναζωγραφίσω. Είχα έφεση προς αυτά. Βέβαια αυτά μετά θέλουν μεγάλο κόπο και πολύ χρόνο, για να τα καλλιεργήσεις, να τα βελτιώσεις.
Δ. Κ. Πόση ώρα σας παίρνει για να δημιουργήσετε ένα έργο;
Γ. Θ. Το τελειώνω σε μια – δυο μέρες, αλλά μετά κάνω πολλές διορθώσεις. Μπορεί να τραβήξει και δέκα μέρες.
Σ.Χ. Μέχρι να το τελειοποιήσετε;
Γ. Θ. Μπορεί και μετά από ένα μήνα να φτιάξω αυτά τα σημεία που χρειάζονται βελτίωση, τα οποία τα βλέπω, βέβαια, μόνο εγώ. Ένα αγαπημένο μου έργο είναι αυτό εδώ, είναι η αυλή του σπιτιού μου στο χωριό. (Μας δείχνει τον πίνακα)
Σ. Χ. Από ό, τι βλέπουμε αυτό που μας παρουσιάζετε είναι ένα χειμωνιάτικο τοπίο με μεγάλη συναισθηματική αξία για εσάς.
Γ. Θ. Επειδή λένε ότι είμαι καλός στις προσωπογραφίες, σας έχω φέρει και μια προσωπογραφία μου. (Μας δείχνει τον τρίτο πίνακα)
Σ.Χ. Ναι, την έχουμε δει και στο site σας, δεν την έχετε αναρτημένη;
Γ. Θ. Ναι, εδώ φοράω και μάσκα.
Δ. Κ. Οι προσωπογραφίες γενικά είναι πιο δύσκολες από τα υπόλοιπα έργα;
Γ. Θ. Για μένα τώρα, μετά από πολλά χρόνια που δουλεύω, τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο. Όλα έχουν τη δουλειά τους. Το χέρι μου πάει από μόνο του, δεν ξέρω, δεν κάνω προσπάθεια.
Σ.Χ. Πάντως είναι πολύ ρεαλιστική η αποτύπωση, έχει τόσες λεπτομέρειες.
Γ. Θ. Μου αρέσει ο ρεαλισμός, επειδή πιστεύω ότι η φύση είναι ακαταμάχητη, δεν υπάρχει! Θέλω να τη μιμηθώ, να τη φτάσω. Ποτέ δεν τη φτάνω τη φυση… είναι ασυναγώνιστη. Εξάλλου, είναι τα βιώματά μου τέτοια, έζησα σε χωριό, δεν είμαι παιδί της πόλης ώστε να είμαι μέσα στο μέταλλο και στο κρύσταλλο και στο τζάμι, καταλαβαίνετε; Έχω μια απλή σκέψη, μου αρέσουν τα απλά πράγματα. Είμαι εξακόσια χρόνια πίσω. Αλλά ακόμη και αυτοί οι Van Gogh, Gauguin και άλλοι ζωγράφιζαν και απλά πράγματα: ένα πανέρι με φρούτα, τα παπούτσια τους, δηλαδή πράγματα της καθημερινότητας, γιατί ήθελαν να υμνήσουν την καθημερινότητα του ανθρώπου.
Σ.Χ. Σαν ηθογραφία…
Γ. Θ. Εμπνέονταν από τους καθημερινούς ανθρώπους, δεν μεγαλοπιάνονταν.
Σ.Χ. Έχετε κάποιον ζωγράφο ως πρότυπο; Μια επιρροή;
Γ. Θ. Έχω ζωγραφίσει όλες τις τάσεις. Ας πούμε, όταν πήγα στη National Gallery του Λονδίνου και βρέθηκα στην αίθουσα με τα έργα του Rubens, έχει ένα μεγάλο χώρο και βλέπεις γύρω γύρω. Εκεί έκατσα πάνω από μία ώρα, βρήκα τον χώρο μου. Η σύζυγος βγήκε έξω -δεν μπορούσε, εγώ έκατσα εκεί και προσκύνησα. Αλλά μ’ αρέσουν και τα σύγχρονα έργα. Πολλά δεν τα καταλαβαίνω, δεν είναι μέσα στα βιώματά μου -και πολλές φορές δεν θέλω και να τα καταλάβω. Μερικά όμως έχουν κάτι το ιδιαίτερο που μου αρέσει. Όπως η κουκουβάγια που χάρισα στο σχολείο έχει πολύ ωραία χρώματα, είναι σύνθεση χρωμάτων, θα έλεγα. Είναι ένας τυπάκος πανέξυπνος, έχει και παράσημα εδώ πέρα. Είναι το σύμβολο της σοφίας. Σκέφτηκα να αφιερώσω μια ωραία νότα στο σχολείο, όπου πέρασα γύρω στα 20 χρόνια.
Σ.Χ. Αρχικά η πρόθεσή σας ήταν να την χαρίσετε στο σχολείο ή απλά ήταν μία από τις δημιουργίες που είχατε ήδη κάνει;
Γ. Θ. Αυτό ξεκίνησε με κάποιες συμπτώσεις. Ένας συνάδελφος μου έφερε το τελάρο, και μου λέει «μήπως το χρειαστείς», επειδή ήξερε ότι ζωγραφίζω. Είχε όμως επάνω μία πρόταση ότι “Η υπομονή θα κερδίσει…” ή κάτι τέτοιο και κάπου στην αρχή σκέφτηκα μήπως απευθύνεται προσωπικά σε εμένα και δεν μ’ άρεσε πολύ. Και έφερα πίσω το τελάρο και λέω «θα το αφήσω στο σχολείο, θα το βάλω μέσα στο γραφείο», γιατί θεωρούσα ότι η υπομονή αφορά όλους τους συναδέλφους. Αλλά την ώρα που το είχα στην τσάντα και πήγα να το βγάλω, μου λέει μία συναδέλφισσα «Τι, μας έφερες πίνακα για το σχολείο;»
Σ.Χ. Α, ήταν τυχαίο δηλαδή.
Γ. Θ. Και ήρθε αυτή η ιδέα, και πήρα το τελάρο πίσω. Και είπα «θα κάνω κάτι για το σχολείο». Βέβαια, ψάχνεις διάφορα στο διαδίκτυο και παίρνεις διάφορες ιδέες, και αυτό το θεώρησα πολύ έξυπνο και κατάλληλο, γιατί και αισθητικά είναι ωραίο και καλό είναι ως σύμβολο της σοφίας, που είναι στοιχείο του σχολείου. Έτσι γεννήθηκε αυτό το έργο, το οποίο το χάρισα ολόψυχα στον Σύλλογο.
Σ.Χ. Πώς αισθάνεστε που θα προβληθεί, θα γίνει έμβλημα, σήμα του σχολείου;
Γ. Θ. Πολύ ωραία. Άλλοι πεθαίνουν και μετά… Έστω και έτσι εδώ στον στενό μας χώρο, που είναι ακόμη καλύτερα. Δεν μου αρέσει να διαλαλώ πολλά πράγματα. Είναι πολύ ωραία. Έκανα μια κουκουβάγια και οι συνάδελφοι την έκαναν και πέταξε. Είναι ό,τι καλύτερο για έναν δημιουργό, τα έργα του πρέπει να φεύγουνε, να πηγαίνουν στον κόσμο, αυτό είναι και το ζητούμενο.
Δ. Κ. Η καραντίνα πώς επηρέασε το έργο σας; Αύξησε τη δημιουργία;
Γ. Θ. Όχι, το αντίθετο. Εγώ επειδή έχω κάποιο πρόβλημα, πρέπει να προσέχω πολύ. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ και συνεχίζω να ταλαιπωρούμαι, τηρώ απαρέγκλιτα τα μέτρα. Μου έχει φύγει λίγο η διάθεση να ζωγραφίζω. Εξάλλου, δεν μπορώ να έχω πρόσβαση εύκολη στα μαγαζιά, να πάρω τα χρώματα μου, τα λάδια μου, τα τελάρα μου. Ξέρετε είναι μια στενάχωρη κατάσταση για όλους. Προσπαθώ έτσι να κρατηθώ, να σταθώ στα πόδια μου, μέχρι να τελειώσει πια αυτό το πράγμα, και ευελπιστώ να συνεχίσω. Πάντως έχει κόστος. Εγώ κλείνομαι στο υπόγειο, κλείνω παντζούρια, παράθυρα, δεν θέλω επαφή με τον κόσμο -το δοκίμασα αλλιώς και δεν το μπόρεσα. Και εκεί εισπνέεις διαλυτικά… Σε μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο μία καθηγήτρια πανεπιστημιακός μου λέει ότι οι ζωγράφοι ζουν λίγα χρόνια, επειδή εισπνέουν αυτά τα πράγματα. Λέω «Τι μου λέτε τώρα;»
Σ.Χ. Βλέπουμε ότι ο πίνακας είναι πολύχρωμος, έχει ένα όμορφο ανάγλυφο. Τι είδους χρώματα χρησιμοποιήσατε;
Γ. Θ. Είναι λάδι σε καμβά. Βέβαια, ο καμβάς αυτός με ταλαιπώρησε, επειδή δεν είχε την επίστρωση που πρέπει, και απορροφούσε το χρώμα. Χρειάστηκε πολύ προσπάθεια, δεν ήταν απλό. Έπαιρνα πολλή μπογιά, για να μείνει, και έτσι έγινε και πιο ωραίο που έγινε κάπως ανάγλυφο, μοντέρνο, σύγχρονο.
Δ. Κ. Πόσες μέρες εργαστήκατε πάνω σε αυτό το έργο;
Γ. Θ. Αυτό έφαγε καμιά εβδομάδα, και μετά το διόρθωνα.
Δ.Κ. Άξιζε τον κόπο.
Γ. Θ. Εδώ η επιτυχία του είναι τα χρώματα και τα μάτια τα πανέξυπνα, σαν να σε βλέπουν, διεισδύουν.
Δ.Κ. Γενικά, πώς συνδυάζετε το επάγγελμα του χημικού με του ζωγράφου;
Γ. Θ. Του χημικού το κάνω για να βιοποριστώ, αυτό το κάνω γιατί μου αρέσει.
Σ.Χ. Αν είχατε την ευκαιρία να το ασκήσετε επαγγελματικά, πριν γίνετε χημικός, θα το κάνατε;
Γ. Θ. Κοιτάξτε, παλαιότερα, κάποιες εποχές που είχε άνθηση η ζωγραφική, ένας μεσαίος πίνακας είχε αξία όσο μια γκαρσονιέρα.Τώρα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αξία έχουν οι μεγάλοι ζωγράφοι, οι οποίοι άφησαν κάποια έργα, και όχι μόνο, αλλά και τα βιώματά τους.
Σ.Χ. Τα έργα λένε πολλά και για τις συνθήκες και για τα βιώματα…
Γ. Θ. Ήταν ισχυρές προσωπικότητες με μεγάλο πάθος και αφιέρωσαν τη ζωή τους για να μας δώσουν αισθητικά ωραία πράγματα. Όπως λέει ένα ποίημα του Βάρναλη, δεν καταφέρνουν όλοι να περάσουν στην αθανασία, κάποιοι θα μπούνε… κάποιοι όμως θα μείνουν απ΄ έξω. Ποιος δεν ξέρει τον Μιχαήλ Άγγελο; Υπάρχουν όμως ισοδύναμοι ζωγράφοι, ισάξιοι, που δεν τους ξέρει ο κόσμος, γιατί στη ζωή παρεμβαίνει και η τύχη, οπότε, ενώ είναι καλοί, δεν έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Δεν είναι αθάνατοι. Όταν αναγνωρίζονται από το κοινό, εκεί βρίσκουν την αθανασία.
Δ.Κ., Σ.Χ. Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τη συνέντευξη!
Γ. Θ. Παρακαλώ, παιδιά, καλή σταδιοδρομία!
Σάββας Χατζηιωακειμίδης
Δημήτρης Κομπόγιαννος
ΠερισσότεραΥπόγεια στιχουργήματα του Β3
Στα πλαίσια του μαθήματος της Λογοτεχνίας οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β3 κλήθηκαν να δημιουργήσουν το δικό τους στιχούργημα αντλώντας έμπνευση από τους στίχους που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τι είναι όμως ένα στιχούργημα;
Είναι ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα που συνδυάζει τον λόγο με την εικόνα. Με απλά λόγια οι λέξεις δεν χρησιμοποιούνται μόνον για να δημιουργήσουν ένα ποίημα, ένα τραγούδι αλλά και για να χαράξουν ένα σχέδιο. Στόχος είναι και η οπτική προσέλκυση των αναγνωστών.
Τα παιδιά, λοιπόν, κλήθηκαν σε μια τέτοια εργασία, για να ξεφύγουν από την ανία της καθημερινής ρουτίνας και να περάσουν χρόνο δημιουργικά. Η καθεμία και ο καθένας επέλεξε ένα τραγούδι με βάση τα προσωπικά της/του κριτήρια και έφτιαξε ένα στιχούργημα που βασιζόταν στη φαντασία της/του. Το τελικό προϊόν δεν ήταν απαραίτητο να έχει σχέση με το περιεχόμενο του στίχου, αν και τα περισσότερα τελικά είχαν άμεση σύνδεση.
Τα έργα είχαν επικολληθεί σε χρωματιστά χαρτόνια και είχαν αναρτηθεί στον υαλοπίνακα του χώρου της βιβλιοθήκης που βρίσκεται στο υπόγειο. Καθένας από εμάς παρουσίαζε το έργο του κι έκανε ένα μικρό σχόλιο για την επιλογή του, ενώ σε κάθε περίπτωση ακουγόταν το αντίστοιχο μουσικό κομμάτι. Ακολούθησε ο σχολιασμός και η κατάθεση των προτιμήσεων. Τελικός νικητής δεν προέκυψε. Ωστόσο, η συγκίνηση ήταν παρούσα και τα παιδιά έδειξαν να το απολαμβάνουν. Ποια λέτε να είναι η επόμενη δραστηριότητά τους;
Έλενα Τράκα (Β3)
Μπορείτε να δείτε τα στιχουργήματα εδώ:
Υπόγεια στιχουργήματα (calameo.com)
Περισσότερα
Η τέχνη μέσα μας
Η τέχνη μπορεί να μην είναι πια μια θεματική ενότητα διδακτέα, αλλά σίγουρα είναι προτιμητέα από τους μαθητές / τις μαθήτριες και τους δασκάλους / τις δασκάλες τους. Γι’ αυτό το λόγο, φέτος αποφασίσαμε να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας μέσω των δημιουργικών εργασιών. Η πρώτη είχε ως θέμα τη γειτονιά και οι μαθητές κλήθηκαν να μας μεταφέρουν εικόνες από το χώρο όπου κινούνται και δρουν με τη βοήθεια μιας φωτογραφικής κάμερας.
Ποιες ήταν οι εντυπώσεις μετά την πρώτη «έκθεση»;
Μια ιδέα ενδιαφέρουσα, διαφορετική, ευχάριστη, ιδιαίτερη, διασκεδαστική, πρωτότυπη που μακάρι να επαναληφθεί …
Ένας δημιουργικός τρόπος για να εκφραστούμε. Περάσαμε ευχάριστα και γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον καλύτερα.
Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τις γειτονιές μας.
Χαίρομαι που μαζευτήκαμε όλοι μαζί και δημιουργήσαμε ένα κλίμα θερμό και φιλικό.
Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που προσέγγισε ο καθένας τη φωτογραφία του, δηλαδή ο τίτλος που έδωσε ο καθένας στο έργο του.
Ξέφευγε από τον κλασικό τύπο μαθήματος και μας έκανε να αναζητήσουμε τις φυσικές ομορφιές της γειτονιάς μας.
Ήταν ένας ωραίος τρόπος να περάσουμε την ώρα της λογοτεχνίας και να εκφραστούμε καλλιτεχνικά.
Μια ευκαιρία να εκφραστούμε δημιουργικά που σπάνια δίνεται στο σχολείο.
Μια δραστηριότητα που μας επέτρεψε να εκφράσουμε τις απόψεις και τα συναισθήματά μας για την περιοχή στην οποία μένουμε.
Επιτέλους και κάτι που αφορά στην τέχνη μιας και όλα τα καλλιτεχνικά μαθήματα έχουν βγει από το λύκειο.
Η έκθεση φωτογραφίας μου κέντρισε το ενδιαφέρον, γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι οι συμμαθητές μου θα παρέδιδαν τόσο ξεχωριστά έργα.
Αγαπημένο Β3 και Μ. Ε.