Αδιέξοδος πόνος η απώλεια του Ηρακλή Τσιολάκη

Αναρτήθηκε στις 2 Ιούλ, 2022 σε Blog, Ανακοινώσεις

Για τον Ηρακλή Τσιολάκη, εκπαιδευτικό και διευθυντή του σχολείου μας από το 2008 μέχρι το 2011, που χάσαμε στην αγκαλιά της θάλασσας…

 

Θάλασσα πλατιά
σ΄ αγαπώ,
γιατί μου μοιάζεις,
γιατί έχεις την όψη του ιδανικού και τ’ όνομά σου είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά σου.
Χωρίς άλλο θα κατέβαινα
από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια.
Παιδί ακόμα, σκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου σου.
Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, ταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν.
Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά.
Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια.
Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή σου.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της,
το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.
Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες πήγαιναν
δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές.
Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους.
Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα νύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις
έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων.
Σάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ’ άλλα – ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος –
ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα.

Η ψυχή του ανθρώπου λούζεται στην αγνότητα της θάλασσας.
Βρίσκει η νοσταλγία μας διέξοδο και ο πόνος μας την έκφρασή του.