Διαβάσαμε και παρουσιάζουμε βιβλία ισπανόφωνων συγγραφέων

Αναρτήθηκε στις 9 Φεβ, 2024 σε Blog, Ανακοινώσεις, Βιβλίο στη Βιτρίνα

Εκπαιδευτικοί αλλά και παιδιά -αυτή τη φορά- διαβάσαμε βιβλία συγγραφέων από την Ισπανία, τη Χιλή, την Αργεντινή, την Κολομβία. Οι εκπαιδευτικοί έκαναν και τη συνάντησή τους εκτός των τειχών και μοιράστηκαν όσα διάβασαν.

Και εδώ έχουμε μερικές παρουσιάσεις ενώ αναμένονται και άλλες…

 

 

Ανώνυμος, Ο Λαζαρίλιος ντε Τόρμες

 

Ο Λαζαρίλιος ντε Τόρμες είναι από τα πρώτα, ίσως το πρώτο στη μακριά παράδοση των σατιρικών ισπανικών μυθιστορημάτων (novela picaresca). Γράφτηκε στα μέσα του 16^ου αιώνα από άγνωστο συγγραφέα, τον οποίον οι μελετητές επιχειρούν να ταυτίσουν με ποικίλα πρόσωπα. Ο συγγραφέας καταγγέλλει την υποκρισία και τη βαναυσότητα των ισχυρών, την εκμετάλλευση και τη δυστυχία των φτωχών ανθρώπων της εποχής του με ύφος απλό, απέριττο, μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, πράγμα πρωτόγνωρο στα γράμματα της εποχής.

Όταν ο Λαζαρίλιος γίνεται δώδεκα χρονών η μητέρα του, πεπεισμένη ότι κάνει το καλό για το παιδί της, τον παραδίδει σε έναν τυφλό γυρολόγο για να του προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ο τυφλός εξαπατά τον κόσμο και διδάσκει την τέχνη της απάτης στον μικρό, τον οποίο αφήνει νηστικό και ταλαιπωρημένο. Ο μικρός όμως γρήγορα μαθαίνει την εξαπάτηση, και φυσικά τη χρησιμοποιεί εις βάρος του δυνάστη του, ο οποίος με τη σειρά του τον τιμωρεί σκληρά. Ο Λαζαρίλιος τον εγκαταλείπει αφού τον εκδικηθεί, για να βρει την τύχη κοντά σε έναν παπά, και μετά σε έναν ξεπεσμένο ιπποκόμη, σε έναν επίτροπο και σε άλλους αφεντάδες, με τους οποίους κακοπάθησε πολύ ώσπου να κερδίσει μια μετρημένη και συμβατική και υποκριτική καλοτυχία.

Ένας φτωχοδιάβολος, ένας απόκληρος καταδικασμένος στη φτώχια και την ταλαιπωρία, στον εξευτελισμό και την αναξιοπρέπεια σε έναν κόσμο υποκριτικό και σκληρό. Ο Λαζαρίλιος παλεύει για τη ζωή του με όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, προκαλώντας άλλοτε το γέλιο και άλλοτε τον έλεο. Αιώνες πριν αυτός ο ήρωας εξακολουθεί να κερδίζει τη συμπάθεια και τη συμπόνια μας, σαν όλους τους κατατρεγμένους.

Τασούλα Απατζίδου

 

Jose Manuel Fajardo, Γράμμα από την άκρη του κόσμου

 

Ένας Ισπανός από το πλήρωμα του Santa Maria (ένα από τα καράβια του Cristoforo Colombo) σε γράμμα με παραλήπτη τον αδερφό του εξομολογείται όσα συμβαίνουν στο Χωριό των Χριστουγέννων, στην Ισπανιόλα, όπου προσάραξε το καράβι,το 1493. Ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια μας όσα διαβάζουμε στα βιβλία της Ιστορίας για την  επέλαση των Ευρωπαίων στον Νέο Κόσμο. Με λάβαρο τα κελεύσματα της καθολικής εκκλησίας νομιμοποιούν κάθε αισχρή και απάνθρωπη πράξη. «Το δίχως άλλο θα πρέπει να μας συγχωρήσει ο Κύριος όλες ετούτες τις σκληρότητες, αν ο καρπός απ’ αυτές είναι να βάλουμε όλα εκείνα τα πλούτη στην υπηρεσία των Χριστιανών.» Επιζητούν τον πλουτισμό, το χρυσάφι της περιοχής με κάθε τίμημα. Αυτό το πληρώνουν όχι οι ίδιοι αλλά οι ίντιος, που η ζωή τους αξίζει μόνο όσο τους βοηθούν και όσο καλύπτουν τις γενετήσιες ορμές τους. Το α΄ πρόσωπο στην αφήγηση δεν μας αφήνει να πάρουμε απόσταση από τα γεγονότα αλλά χτυπά στην καρδιά και στον νου, θυμίζοντάς μας πως στο πέρασμα του χρόνου, δυστυχώς, αυτοί που καθορίζουν τη μοίρα πολλών ανθρώπων είναι μακριά από οτιδήποτε καταξιώνει το είδος μας.

Καίτη Γκαγκανιάρη

 

 

Μάρτα Οριόλς, Να μάθω να μιλώ με τα φυτά

 

Το μυθιστόρημα της Μάρτα Οριόλς «Να μάθω να μιλώ με τα φυτά»  είναι ένα μυθιστόρημα για την απώλεια, τη θλίψη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την προδοσία και την αγάπη. Πρωταγωνίστρια η Πάουλα Σιν, νεογνολόγος σαράντα δύο ετών, η οποία μέσα σε μια στιγμή, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, βλέπει το οικοδόμημα της τακτοποιημένης ζωής της να καταρρέει. Και ενώ ο πόνος της προσπαθεί να βρει διέξοδο, εκείνη παλεύει να ισορροπήσει στη νέα της πραγματικότητα, να αποδεχτεί τις επιλογές του συντρόφου της, να κατανοήσει τον πατέρα της, να κλείσει τις πληγές της, χωρίς να χάσει την ελπίδα και την πίστη πως μπορεί να προχωρήσει παρακάτω.                                                                                                                      

Η ιστορία ξεκινά με τον απρόσμενο θάνατο του συντρόφου της Πάουλα, Μάουρο, σε τροχαίο δυστύχημα. Το τραγικό γεγονός έρχεται σε μια στιγμή που η σχέση τους είχε βαλτώσει, μόνο που η Πάουλα δεν γνώριζε πως εκείνος ετοιμαζόταν να της ανακοινώσει, ύστερα από δεκαπέντε χρόνια συμβίωσης, πως υπήρχε πια μια άλλη γυναίκα στη ζωή του και θα έφευγε από το σπίτι. Οι απανωτές αποκαλύψεις βρίσκουν απροετοίμαστη την επιτυχημένη γιατρό και τη φέρνουν αντιμέτωπη με μια σκληρή συνθήκη που την οδηγεί με ταχύτητα στην κατάθλιψη. Παλεύοντας να διαχειριστεί τον πόνο του θανάτου και την οργή της εγκατάλειψης, η Πάουλα θα τολμήσει να αντικρίσει τις πραγματικές της ανάγκες, να βρει την πηγή της προσωπικής της ευτυχίας και να συμφιλιωθεί με καταστάσεις που πίστευε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να διαχειριστεί. 

Η Μάρτα Οριόλς δημιουργεί μια υπέροχη, τρυφερή ιστορία με επίκεντρο την οδύνη της απώλειας. Υιοθετώντας την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, εστιάζει στην Πάουλα και επιχειρεί  να φωτίσει τις σκέψεις και τη συναισθηματική της μάχη. Αφήνει ελεύθερη την ηρωίδα της να κινηθεί στον μικρόκοσμό της και αποτυπώνει στο χαρτί τις συναντήσεις της με ανθρώπους του περιβάλλοντός της που θεωρούν πως την καταλαβαίνουν και τη νιώθουν, αλλά και με πρόσωπα που θα την αναγκάσουν να βγει από το καβούκι της δικής της αλήθειας, να αναμετρηθεί με τις ψυχικές της αντοχές και να δεχτεί μια άλλη οπτική των πραγμάτων.   

Είναι σαγηνευτικός ο τρόπος που η συγγραφέας δημιουργεί οικειότητα και καλλιεργεί δυνατά, ανόθευτα συναισθήματα. Μέσα στο ζοφερό σκηνικό της ιστορίας αφήνει να παρεισφρήσουν οι θεραπευτικές ιδιότητες του φωτός και να προσδώσουν μια νότα αισιοδοξίας,  να επιτρέψουν στο χαμόγελο να εμφανιστεί αμέσως μετά τη συγκίνηση. Με συνεχείς εναλλαγές στην αφήγηση, η Πάουλα μυεί τον αναγνώστη στις νέες συνθήκες που καλείται να προσαρμοστεί ενώ ταυτόχρονα θραύσματα της προηγούμενης ζωής της φανερώνουν τη διαδρομή που καλείται να καλύψει. Παραδίνεται στη βαθιά κατάθλιψη και αφήνει να αναδυθεί η ανάγκη της για μητρική αγκαλιά, που στερήθηκε απότομα στην παιδική της ηλικία. Αν και ο πατέρας της προσπάθησε στην πάροδο των χρόνων να καλύψει το κενό, η Πάουλα ακόμα την ψάχνει και προσπαθεί να ξορκίσει όσα νιώθει μέσα από το επάγγελμά της, μέσα από τον αγώνα της να σώσει πρόωρα μωρά. Η ποιητική χροιά της γραφής της Οριόλς σκεπάζει με τρυφερότητα την αγριότητα της εσωτερικής μάχης της πρωταγωνίστριας, τονίζοντας την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων και το κυνήγι της ευτυχίας. 

Το «Να μάθω να μιλώ με τα φυτά» είναι ένα αυθεντικό λογοτεχνικό ταξίδι στα δύσβατα στάδια της θλίψης που φέρνει η ξαφνική, βίαιη απώλεια, με το βλέμμα συνεχώς στραμμένο στην ελπίδα. 

Πηνελόπη Ιωαννίδου

 

Λουίς Σεπούλδεβα, Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης

 

Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο θα μπορούσε να υποθέσει ότι το μικρό αυτό βιβλίο του Σεπούλβεδα αναφέρεται σε έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος έχει πάθος για τις ιστορίες με κεντρικό θέμα την αγάπη, αλλά αυτό δεν ισχύει. Πιο συγκεκριμένα, ο πρωταγωνιστής είναι ένας άνθρωπος  ο οποίος αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες  στον γάμο του και αποφασίζει να «αφοσιωθεί» στην μητέρα φύση. Έτσι, μετακομίζει για έξι μήνες στον Αμαζόνιο και  γνωρίζει μια φυλή, τους λεγόμενους Σουάρ, που θα αποτελέσουν τον κύριο βοηθό του για το ταξίδι του αυτό στην φύση. Ο γέρος αυτός δεν έχει αρκετές γνώσεις, αλλά μετά από μια συνάντηση ανακαλύπτει ότι έχει μια κλίση στα βιβλία που εξιστορούν ερωτικές ιστορίες. Έτσι λοιπόν, αποφασίζει να δανειστεί το βιβλίο που του κέντρισε το ενδιαφέρον και το διαβάζει με πολλή προσοχή και εμμένοντας στις λεπτομέρειες. Μια μέρα όμως αυτή η ησυχία του διαταράσσεται, αφού του ανακοινώνεται ότι θα πρέπει μαζί με άλλους κατοίκους και τον δήμαρχο να πάνε για μια επικίνδυνη αποστολή, να κυνηγήσουν ένα επικίνδυνο αιλουροειδές.

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου άρεσε αρκετά, καθώς με έκανε να ονειρευτώ την όλη περιπέτεια που πέρασε από την στιγμή που ο κεντρικός ήρωας επισκέπτεται τον Αμαζόνιο. Με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο την φύση. Επίσης, το βιβλίο αυτό είχε αρκετή περιπέτεια και σου τόνωνε την αδρεναλίνη, ιδιαίτερα στις σκηνές του κυνηγιού. Τέλος, μας περνά το μήνυμα ότι το βιβλίο είναι ο σημαντικότερος και καλύτερος φίλος που θα μπορούσε κανείς να έχει πάντα μαζί του.

Λευκοθέα Θεοχαρίδου  Α2

 

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες,  Εκατό χρόνια μοναξιά

 

Το βιβλίο «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, είναι μια ιστορία που αφηγείται τις περιπέτειες των επτά γενεών της οικογένειας Μπουενδία,  στο μικρό χωριό του Μακόντο.

Στο βιβλίο αυτό, η πρωταγωνίστρια οικογένεια αντιμετωπίζει πολλές περιπέτειες, και συγχρόνως τραγωδίες, από την ίδρυση του Μακόντο από τον Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, τον ιδρυτή της οικογένειας, μέχρι και την τελευταία γενιά των Μπουενδία, καταγράφονται οι γεμάτες μοναξιά ιστορίες του καθενός. Ιστορίες γεμάτες φαντασία και μαγεία, οι οποίες προκαλούν και μελαγχολία, λόγω του λυπηρού παρελθόντος των ηρώων.

«Να μη φοβάσαι τη μοναξιά σου και να αφουγκράζεσαι τη σιωπή σου. Να μάθεις να μην εξαρτάσαι από την παρουσία των άλλων.», είναι μία από τις αγαπημένες, αν όχι η πιο αγαπημένη, φράση του βιβλίου αυτού. Είναι μια φράση με βαθύ νόημα που μπορεί να αλλάξει ακόμη και τον τρόπο της σκέψης και την αντίληψη του γύρω κόσμου.

Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, με πλούσιο λεξιλόγιο που σε μεταφέρει σε μια άλλη περίοδο του χρόνου, όπου η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Θα το πρότεινα σε άτομα της δικής μου ηλικίας αλλά και σε ενήλικες, καθώς το θεωρώ μια αξέχαστη εμπειρία ανάγνωσης.

Κατερίνα Θεοδωρίδου  Α2

 

 

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες,  Εκατό χρόνια μοναξιά

 

Πρόκειται για ένα πασίγνωστο βιβλίο σε ό,τι αφορά του λάτρεις του λογοτεχνικού κινήματος του μαγικού ρεαλισμού. Ο Gabriel García Márquez (Κολομβία) βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1982 αποτελεί γνήσιο εκπρόσωπο του κινήματος αυτού.

Κάπου στη Λατινική Αμερική ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία μαζί με μερικούς ακόμα συντρόφους και τις οικογένειές τους περνώντας κάποια βουνά στην αναζήτηση διεξόδου προς τη θάλασσα ιδρύει το χωριό Μακόντο, στο οποίο έμελλε να ζήσει όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Η αφήγηση της ιστορίας της οικογένειας των Μπουενδία για ενάμιση περίπου αιώνα συνδυάζεται με τη περιγραφή της εξελικτικής πορείας του χωριού στα πλαίσια της τεχνολογικής προόδου, της βιομηχανικής επανάστασης και του μεταναστευτικού ρεύματος της εποχής. Σε μια οικογένεια που τα μέλη της συγκλονίζονται από ανεξέλεγκτα και πολλές φορές απαγορευμένα πάθη (από ανάρμοστες σχέσεις μέχρι αιμομιξία) όλη η πορεία της ζωής τους φαίνεται ταυτόχρονα τόσο αβέβαιη όσο και απολύτως προκαθορισμένη. Το γένος των Μπουενδία, προικισμένο με εξαιρετικά ταλέντα αλλά και αυτοκαταστροφικές τάσεις, άλλες φορές κινεί τα νήματα της ιστορίας του απομονωμένου χωριού με αποφασιστικότητα και άλλες φορές αφήνεται να παρασυρθεί από τη ροή των γεγονότων, όπως παρασύρονται τα κούτσουρα από ένα χείμαρρο. Υπερφυσικά και ανεξήγητα φαινόμενα , διάλογοι με τους νεκρούς που περιφέρονται μεταξύ των ζωντανών και μεταφυσικές ερμηνείες των τεκταινόμενων από τους πρωταγωνιστές  που καθορίζουν τις σκέψεις και τις πράξεις τους δημιουργούν ένα μανδύα μυστηρίου γύρω από τις λεπτομερειακές περιγραφές των συνθηκών διαβίωσης στο σκηνικό του οικείου περιβάλλοντος τους.      

Πρόκειται για ένα βιβλίο πυκνογραμμένο με εντυπωσιακή αφηγηματική ροή που περιγράφει γεγονότα και πρόσωπα με ιδιαίτερη λεπτομέρεια , με τα ψυχογραφήματα των ηρώων να στηρίζονται κυρίως στα βασικά τους ένστικτα και λιγότερο σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις του ψυχισμού τους.  Οι σαφείς κοινωνιολογικές προεκτάσεις των αφηγήσεων με τη περιγραφή της πάλης των τάξεων και της εκμετάλλευσης των αδυνάτων συνοδεύονται από ένα ίσως σκόπιμα ασαφές πολιτικό περιεχόμενο μέσω της περιγραφής ενός εμφυλίου πολέμου μεταξύ Δημοκρατικών και Φιλελευθέρων όπου ο συγγραφέας θεωρεί μάλλον ελάσσονος σημασίας το ιδεολογικό περιεχόμενο που αντιπροσωπεύει η κάθε παράταξη θέλοντας να αναδείξει την αρχέγονη φύση του ανθρώπου για σύγκρουση πέρα και έξω από ιδεολογίες , οι οποίες αποτελούν στη πράξη προσχήματα.

Ωστόσο, η εισαγωγή συνεχώς νέων προσώπων στις αφηγήσεις και οι εναλλαγές  των αφηγήσεων που αφορούν το ένα ή το άλλο πρόσωπο με γρήγορους ρυθμούς, ταυτόχρονα με τις χρονικές αλληλοεπικαλύψεις των αφηγήσεων αυτών μπορεί να κουράσει τον αναγνώστη ή και να τον οδηγήσει στο χάσιμο της χρονολογικής σειράς των γεγονότων ή στο τρόπο με τον οποίο τα διάφορα πρόσωπα συνδέονται και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους…

Χωρίς πολλούς διαλόγους αλλά με τη δύναμη της αφήγησης και της εξαιρετικής παρουσίασης των σκέψεων των πρωταγωνιστών μέσα από τη ματιά ενός διαχρονικού παρατηρητή, η αμεσότητα και ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής του συγγραφέα μπορεί να καθηλώσει ή και να συνεπάρει τον αναγνώστη σε αυτόν το μαγικό κόσμο της καθημερινότητας τους… Αυτό το χαρακτηριστικό κάνει το βιβλίο ελκυστικό ακόμα και για αναγνώστες που δεν αποτελούν λάτρεις του συγκεκριμένου είδους γραφής…

Ηρακλής Μαργαρίτης

 

Χούλιο Κορτάσαρ, Όλες οι φωτιές η φωτιά

 

   Ένα δυστοπικό μποτιλιάρισμα στα προάστια του Παρισιού.

   Μια οικογένεια στο Μπουένος Άιρες σε πλήρη συμβολή με τις ανάγκες της φιλάσθενης μητέρας.

   Ένας πασίγνωστος επαναστάτης σε πορεία συνάντησης με τους συντρόφους του, λίγο πριν το οριστικό τέλος.

   Μια νεαρή νοσοκόμα και ένας εσωστρεφής έφηβος σε μια συνάντηση ανεκπλήρωτου έρωτα.

   Ένας αεροσυνοδός που ονειρεύεται να αποσυρθεί σε ένα ελληνικό ερημονήσι.

   Μια μονομαχία σε ρωμαϊκή αρένα και ένα τηλεφώνημα μεταξύ δύο ερωτικών αντιζήλων με κοινή κατάληξη.

   Κοινό στοιχείο των ιστοριών του Χούλιο Κορτάσαρ είναι ο εγκλωβισμός, κυριολεκτικός και μεταφορικός. Η στιγμή που περνά και χάνεται μέσα από ποικίλους αφηγηματικούς τρόπους και πειραματισμούς. Αγαπημένο μου «Η δεσποινίς Κόρα», γιατί στον έρωτα πρέπει να δίνεις σημασία. Διαφορετικά διαπράττεις ύβρη και θα τιμωρηθείς. Θα εγκλωβιστείς στη στιγμή που άφησες να χαθεί.

Ευαγγελία Μπάρτζου

 

Χούλιο Κορτάσαρ, Οκτάεδρο

 

Τα διηγήματα του Οκτάεδρου μοιάζουν να αντανακλούν το ένα το άλλο ή να συμπληρώνονται με διαφορετικές εκδοχές του ίδιου μοτίβου. Οι τεχνικές και τα θέματα τους ποικίλουν, με κάποιους κοινούς παρονομαστές: τεχνικά είναι η έκπληξη του τέλους, θεματικά είναι η απώλεια και η αδυναμία διαφυγής.

Ξεχωρίζω δύο: «Ακολουθώντας τα ίχνη» ενός διάσημου Αργεντίνου ποιητή, ο νεαρός δημοσιογράφος – συγγραφέας προσπαθεί να τον αναδείξει. Ή μήπως προσπαθεί να αναδείξει τον εαυτό του; Εκτός αν κάτι απρόβλεπτο ανατρέψει το σχεδιαζόμενο μέλλον… «Ένα μέρος που λέγεται Κίντμπεργκ»: η βροχή σε ένα ορεινό τοπίο της Ευρώπης προκαλεί μια γνωριμία: ο συμβιβασμένος επιχειρηματίας και η νεαρή περιπλανώμενη. Ένας στόχος ελευθερίας και για τους δυο η Κοπεγχάγη: για εκείνην εφικτός, για εκείνον στόχος απωθημένος που δεν επανεργοποιείται ποτέ πια.

Τασούλα Απατζίδου 

 

 

Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το επουράνιο σχέδιο

 

Το μυθιστόρημα της Αλιέντε, περιγράφει τη ζωή ενός αυτοδημιούργητου «Γκρίγκο», μέσα από αντιθέσεις, ανατροπές, ζωηρούς χαρακτήρες, έντονες εικόνες και σκηνικά της Β. Αμερικής, του πολέμου του Βιετνάμ, την περίοδο μετά τον πόλεμο, κατά το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα. Το μυθιστόρημα ακολουθεί τον πρωταγωνιστή και σε μικρότερο βαθμό τους ανθρώπους γύρω του, μέσα από ταραχώδεις εμπειρίες καθώς ο καθένας αναζητά την ταυτότητά του.

Ο πρωταγωνιστής είναι ο Γκρέγκορυ Ρηβς, γιος ενός πλανόδιου ιεροκήρυκα, ο οποίος είχε κάποιο είδος αμφίβολης μυστικιστικής εμπειρίας: Η ζωή διέπεται από ένα «Επουράνιο Σχέδιο» που του  αποκαλύφτηκε και οφείλει να το διδάξει.

Ο νεαρός Ρηβς ταξιδεύει με την οικογένεια του στην Αμερικανική Δύση σε ένα φορτηγό φορτωμένο με όλα όσα  χρειάζονται οι νομάδες. Μετά από κάποιες ανατροπές στην πλοκή η οικογένεια Ρηβς καταλήγει στο Ανατολικό Λος Άντζελες, όπου τους δέχεται ο αυτόχθονος πληθυσμός, τους φέρεται ευγενικά και ιδιαίτερα η οικογένεια Μοράλες. Ο Γκρέγκορυ Ρηβς θα κάνει δύο φίλους, τον Χουάν Χοσέ και την Κάρμεν που ήταν σαν βάλσαμο για τις δυσκολίες της ζωής εκείνα τα χρόνια. Είναι   εποχή με αβεβαιότητες και φόβους αλλά και με αταξίες, φιλίες, εκπλήξεις και ανακαλύψεις.

Διδάσκεται για τη φύση του κόσμου από έναν κομμουνιστή χειριστή ασανσέρ σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, ενθαρρύνεται από την Κάρμεν και βγάζει τα δικά του λεφτά, είτε κάνοντας ταχυδακτυλουργικά κόλπα, είτε γυαλίζοντας παπούτσια  στο δρόμο. Μαθαίνει προς απογοήτευση του ότι είναι φτωχός και ορκίζεται να γίνει πλούσιος. Αργότερα βιώνει την κοινωνική και σεξουαλική επανάσταση στο Μπέρκλευ. Αποφοιτά από τη νομική σχολή και αναγκάζεται να υπηρετήσει στο Βιετνάμ. Ο Χοσέ Χουάν χάνεται σ΄αυτόν τον ανούσιο πόλεμο. Μέσα από τη φρίκη και το χωνευτήρι του Βιετνάμ ο Γκρέγκορυ βγαίνει αποφασισμένος να γίνει πλούσιος και ισχυρός, ανεξάρτητα από το κόστος στην ηθική ή την ηρεμία. Κάνει δύο καταστροφικούς γάμους, με δύο όμορφες γυναίκες, που και οι δύο συνειδητοποιεί καθυστερημένα μοιάζουν την παθητική, απόμακρη μητέρα του, αποκτά μια κόρη που εθίζεται στα ναρκωτικά από μικρή ηλικία και ένα γιο τόσο υπερκινητικό που είναι δύσκολο να τον μεγαλώσει. Αποτυγχάνει και ως πατέρας.

Συνεχίζει να βγάζει πολλά χρήματα σε μια δουλειά που δεν αντέχει, χάνει πολλά χρήματα σε μια δουλειά που δεν αντέχει. Η ζωή του είναι γεμάτη εφιάλτες, φόβο, αγωνίες, κρίσεις πανικού και ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει «επουράνιο σχέδιο», απλώς η διαμάχη της ζωής. Τη στιγμή που τα είχε χάσει όλα, μία γιατρός θα τον βοηθήσει να βρει τον εαυτό του και να ανακτήσει τις δυνάμεις του.

«Τη στιγμή της ήττας, όταν πια δεν μου απόμεινε τίποτε, ανακάλυψα πως δεν ένιωθα νικημένος, αλλά ελεύθερος. Κατάλαβα πως το πιο σπουδαίο δεν ήταν η επιβίωση ή η επιτυχία όπως φανταζόμουν άλλοτε, αλλά η αναζήτηση της χαμένης ψυχής μου στις αμμουδιές της παιδικής μου ηλικίας. Κι όταν τη βρήκα, κατάλαβα πως αυτή η δύναμη, για την οποία κατέβαλα τόσες απεγνωσμένες προσπάθειες, βρισκόταν μέσα μου. Συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου, με δέχτηκα και συνειδητοποίησα ποιος ήμουν πραγματικά και ένιωσα τελικά πως είχα τον έλεγχο της ζωής μου».

Γιασεμή Καρακλά

 

Ιζαμπέλ Αλλιέντε, Βιολέτα

 

Η Βιολέτα της Ιζαμπέλ Αλιέντε, είναι μια γυναίκα 100 ετών που αφηγείται τη ζωή της λίγο πριν το τέλος της, στο γράμμα που γράφει στον εγγονό της. Από τη στιγμή της γέννησής της, θα βιώσει όλα τα σημαντικά πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα του εικοστού αιώνα. Τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την έναρξη του φεμινιστικού και του κομμουνιστικού κινήματος, τον σεισμό του 1960 στη Χιλή, τον Ψυχρό Πόλεμο, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989, καθώς και την άνοδο και την πτώση της δικτατορίας στη Χιλή. Η ζωή της ήταν μια συνεχής αλλαγή, μια ιστορία γεμάτη από βάσανα, καημούς, μεγάλους έρωτες, φτώχεια, πλούτη, μεγάλες απώλειες μα και εξίσου μεγάλες χαρές. Θίγονται θέματα που μας απασχολούν και σήμερα, ενδοοικογενειακή βία, ομοφυλοφιλία,  προσφυγικό, κακοποίηση  γυναικών.

Προσωπική άποψη: ένα μυθιστόρημα που από κοινωνιολογική σκοπιά παρουσιάζει ενδιαφέρον, όμως δε κατάφερε η περιγραφή του να με ταξιδέψει, να με παρασύρει και να ζήσω τα γεγονότα και τις καταστάσεις.

Σοφία Τεπελίδου

 

Μέρσε Ροδορέδα,  Σπασμένος καθρέπτης

 

Ο «Σπασμένος καθρέπτης» της Μέρσε Ροδορέδα είναι ένα μυθιστόρημα της σύγχρονης καταλανικής λογοτεχνίας, στο οποίο παρακολουθούμε τρεις γενιές μιας αριστοκρατικής οικογένειας, την ακμή και την παρακμή της, από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ως τη δικτατορία του Φράνκο και τον εμφύλιο πόλεμο που σημάδεψε την Ισπανία.

Η Τερέζα Γκοντάι, κόρη μιας ιχθυοπώλισσας, σημαδεμένη από ένα λάθος  της νιότης δέχεται να γίνει  η σύζυγος του γηραιού κυρίου Ροβίρα, ενός τραπεζίτη ερωτευμένου με την ομορφιά της και έτσι αρχίζει η κοινωνική της  ανέλιξη. Σύντομα  όμως η ίδια μένει χήρα, μέχρι που ένας εύπορος διπλωμάτης, ο Σαλβαδόρ Βαλντάουρα τη συναντά και γοητεύεται και αυτός. Παντρεύονται και μετακομίζουν σε μια εντυπωσιακή, τεραστίων διαστάσεων έπαυλη στα περίχωρα της Βαρκελώνης. Στο σπίτι αυτό οι ζωές πολλών ανθρώπων θα ανθίσουν και θα μαραθούν, όπως τα λουλούδια, από φοβερά γεγονότα και συντριπτικά  συναισθήματα.

Ο»Σπασμένος καθρέπτης» αφηγείται την ιστορία μιας κομματιασμένης μητριαρχικής κοινωνίας που χτίστηκε πάνω στους  έρωτες, τα ψέματα, τα μυστικά και τις προδοσίες. Άρα είναι ένα μυθιστόρημα θαυμαστών θραυσμάτων, τα οποία ενώνονται για να αποκαλύψουν το βάθος  βιωμένων πραγμάτων. «Ολοι ερωτεύονται αυτόν που δεν πρέπει να ερωτευτούν και όποιος στερείται τον έρωτα, ψάχνει να βρει κάποιον να του τον δώσει , μέσα σε μια ώρα ή σε μια στιγμή. Ήθελε να δημιουργήσει το βάρος της νοσταλγίας που  διαθέτουν όλα όσα έχουν βιωθεί έντονα και φτάνουν στο τέλος τους. Ο Καθρέπτης είχε σπάσει.Τα κομμάτια εξακολουθούσαν να είναι μέσα στην κορνίζα αλλά μερικά είχαν πέσει.Μήπως τα ανομοιόμορφα κομμάτια του καθρέπτη αντικατόπτριζαν τα πράγματα όπως  ήταν; Ξαφνικά σε κάθε κομμάτι του καθρέπτη είδε χρόνια της ζωής της που έζησε σε εκείνο το σπίτι.»

Βικτωρία Χουχούλη